przyjaciółkę-Zosię, z którą przyjaźnię się do dziś. Asia, z którą przeniosłam się do klubu, wróciła do starego przez brak porozumienia

z synem Senseia.

Kamil, niezbyt darzony przeze mnie sympatią, też zaczął chodzić więcej razy w tygodniu na zajęcia. Tłumaczył to chęcią

zdobycia mistrzostwa, ale ja wiedziałam swoje (chciał mi zaimponować)Dużo zaczęliśmy rozmawiać i sporo razem spędzaliśmy

czasu. Moje umiejętności rosły w siłę. Zaczęłam coraz więcej uwagi poświęcać treningom. Bliscy mi przyjaciele ciągle mówili, że

karate jest słabe, MMA czy boks są lepsze. Bolało mnie to, bo w końcu byli to moi przyjaciele. Przynajmniej ja za takich ich

uważałam. Na szczęście ciągle miałam wsparcie ze strony rodziny. Dalej się rozwijałam, ćwiczyłam naprawdę dużo, aż nadszedł czas

zawodów kata, czyli formy pokazu karate. Pierwsze zawody, ogromny stres. Serce biło mi jak oszalałe. Oglądając filmy z tych

zawodów, uważam, że nie zaprezentowałam się dobrze. Przegrywając pierwsze zawody, rosła we mnie determinacja. Więcej

ćwiczyliśmy kata, dzięki czemu szło mi coraz lepiej. Kolejne zawody, również duży stres, jednak dzięki staraniom zdobyłam 1 miejsce.

dogadywałam, lecz z drugą było to wręcz przymusowe. Zdobywałam coraz wyższe pasy, a klub był dla mnie jak druga rodzina. Na

się przejść. Naprawdę zaczynałam go lubić. W pewnym momencie coraz mniej podobało mi się kata, natomiast na walki patrzyłam z

sądzę, w końcu byliśmy wszyscy blisko. Nie spodobała mu się ta sytuacja. Próbowałam przekonać rodziców, że już nie chcę trenować

kata. Te informacje dotarły do Senseia. Oczywiście nie spodobało mu się to. Powiedziałam, że niekoniecznie zawody, ale chociaż

jakiekolwiek obycie się z nimi. W końcu coraz wyższe stopnie walki by nas nie ominęły. Co prawda klub był mały, więc nie miałam

może z 3 treningi sparingów, gdy do Polski zawitał covid-19. Treningów przez pierwsze 3 miesiące nie było. Potem zaczęły się na

małych salkach po maksymalnie 12 osób. Męczyło mnie to, a treningi nie sprawiały mi już przyjemności. Z każdego wracałam z

płaczem. Klub rozpadał się, a mnie męczyła sytuacja. Rodzice widzieli to. Martwili się o mnie. Rozmawiali ze mną, że jeżeli dalej chcę

się rozwijać w tym, a naprawdę jestem w tym dobra, to czas zmienić otoczenie. Zaczęłam coraz mniej chodzić na treningi, co

zauważył też Sensei. Próbował mnie pocieszać, a gdy to nie odnosiło skutku, wzbudzał we mnie poczucie winy. Wmawiał mi, iż wie,

że nigdy bym go nie zostawiła. Bawił się moimi uczuciami, czułam się manipulowana, lecz miałam bardzo mocne więzi z klubem i

ciężko było mi ich zostawić. Osoby ćwiczące kiedyś w tym klubie doradzały mi odejście, gdyż sądzili, że odrastam poziomem od

reszty i więcej się tu nie nauczę. Ich słowa naprawdę podtrzymywały mnie na duchu w tym ciężkim czasie. Zresztą przygotowywałam

i przyjaciele. Bardzo mnie to cieszyło. W końcu znalazłam nowy klub. Po wakacjach nadszedł czas na pierwszy trening. Byłam

przestraszona tym, że ten klub był na wiele wyższym poziomie i jeżeli w tamtym klubie byłam najlepsza, to w tym mogę sobie nie

poradzić. Po pierwszych treningach zaczęło mi brakować starych przyjaciół. Dobijał mnie fakt, że są oni tak dobrzy, a nie ćwiczyli od

początku pandemii. W pewnym momencie pomyślałam, że to może nie dla mnie, lecz rodzice powiedzieli, że potrzeba czasu i

wytrwałości. Po kolejnych treningach moi trenerzy byli pod wrażeniem mojej techniki, jak i kata. Największy problem polegał na